101 misiów. Tyle ich jest w Bear Sanctuary w Transylwanii. Uratowane z cyrku, zoo, stacji benzynowych, restauracji, taborów cygańskich, gdzie musiały tańczyć, kręcić piruety, pozować do zdjęć. Jeśli ktoś doniesie na ich właścicieli (unia zabrania trzymania dzikich zwierząt), pewnie zostaną uratowane.
A co jeśli nie kręcę się w kółko, tylko poruszam po spirali? W górę? Jak na wieży Eiffla albo na Karowej w Warszawie albo w górach w Chorwacji czy zupełnie inaczej? W każdym razie, owszem, wracam w to samo miejsce, ale za każdym razem jestem trochę wyżej i widzę trochę więcej. Ale też trochę mniej, bo krajobraz w dole się zamazuje. Znikają szczegóły, pojawia się perspektywa.
Trzy tygodnie temu pomyślałam, że to już. To by było na tyle. Joga wyczerpała limit rzeczy, które mogła mi dać. Ja wyczerpałam swoje możliwości. Trudno. Nie będę się spinać.
Kiedy jeszcze chodziłam na psychoterapię, terapeutka wyjaśniła mi różnice między anorektyczką a osobą depresyjną. Osoba depresyjna uważa, że i ona, i świat są beznadziejne. I często tylko marzy o tym, by zmyć się z tego świata. Anorektyczka uważa tylko, że to ona jest beznadziejna, ale gdzieś tam, w głębi serca pielęgnuje nadzieję, że jednak się myli. Żeby udowodnić sobie, że jednak się myli, nakleja sobie czasem na ciało żółte karteczki. Takie jakie naklejamy na lodówkę, komputer czy w książce. Post-it.