- Nie chodzi o to, żebyśmy wygrali wojnę, tylko żeby się skończyła - mówi Lawson w filmie „Kapitan Marvel”. Tak, chodzę na takie filmy. Z dziećmi. Ale też dlatego, że lubię. Jestem ich ciekawa, wiele można się nauczyć z amerykańskiej popkultury. O Ameryce, o kulturze, o ludziach z pokolenia X, Y czy Z (to naprawdę koniec alfabetu?), o momencie, w jakim znalazł się świat. No i o momencie, w którym ja się znalazłam.
Żeby spalić jednego pączka, trzeba szybko zjeść 30 pączków. Albo biegać 30 minut. Albo sześć godzin leżeć na kanapie i oglądać tv. Tak wyczytałam w mediach w czwartek. Szczerze? Wolę biegać bez pączka w brzuchu.
„Lubię facetów, którzy dobrze piszą, dobrze gotują i dobrze wyglądają” - napisałam w profilu na Tinderze. Dzień po sylwestrze, ale nie tym ostatnim. Sylwester miał z tym sporo wspólnego: postanowienia noworoczne i tak dalej. Postanowiłam skończyć pewną relację i znaleźć balans. Relacja była niesymetryczna. Więcej dawałam niż brałam, w dodatku na własne życzenie, w głupim przekonaniu, że jak dam więcej, to dostanę więcej. Na przykład markowy produkt, a nie bazarową podróbę. Prawdziwego Vuittona, a nie Wuittona kupionego w Egipcie, Tajlandii czy Maroku.
Jak tam twoje postanowienia noworoczne? Moje nijak, bo ich nie było. Tylko wcześniej, podczas pełni i przesilenia 22.12 zapisałam całą kartkę cudów, których sobie życzę. Złożyłam ją na ołtarzu po to tylko, żeby kilkanaście dni później modlić się o niespełnienie.