Wewnętrzna radość

Santosza. A może santosha. A może santośa. Wciąż mam problemy z pisownią.
Czy powinnam trzymać się polskiej transliteracji?
Niech jednak będzie, że santosza. Jedna z nijama, jogowych "przykazań".
W sanskrycie: wewnętrzna radość, zadowolenie, zgoda. 
Wynika z poczucia, że jesteśmy dokładnie w tym miejscu,
w którym powinniśmy być. Przytrafiają nam się właśnie te rzeczy,
kóre powinny nam się przytrafiać. Spotykamy te osoby, które powinniśmy...
i tak dalej. Każdy jogin powinien tę wewnętrzną radość praktykować.
I to jedna z najtrudniejszych praktyk. Dla mnie. Mam nadzieję,
że dla was jest prostsza :).

Dzisiaj przydarzyła mi sie jedna fantastyczna rzecz, kilka miłych,
trochę nieprzyjemnych. Dlaczego pozwalam, by te nieprzyjemne miały wpływ
na mój nastrój? Na moją santoszę? Nie powinny mieć wpływu ani rzeczy fajne,
ani niefajne. OK, w ogóle powinnam mniej oceniać wydarzenia - to po pierwsze.
Wydawanie sądów jest na ogół kompletnie niepotrzebne.
Ale gdy już to zrobię - są sytuacje (wcale ich niemało),
kiedy bez sensu się wkręcam. Zamiast obserwować, zauważać,
może kontemplować, reagować i wyciągać wnioski, 
pozostając cały czas w bezpiecznej dla mnie, dla mojej santoszy, odległości.
Detached. Jest jakieś dobre słowo polskie? Nieprzywiązana. Nieprzypięta.
Niepodłączona.

Skoro "to" mi się przytrafia - tu i teraz, to znaczy, że to idealna dla mnie sytuacja.
Właśnie się wydarza, a więc to najlepsza rzecz jaka moglaby się wydarzyć.
Co tu więc oceniać? Czym tu się martwić?

Jak praktykować santoszę? Ucinać spiralę negatywnego myślenia, to podstawa.
Lubię jeszcze króciutkie mini-medytacje, które robię wszędzie,
jeśli tylko mi się przypomni i mam na nie ochotę.
Czasem w metrze, albo za biurkiem w redakcji albo bardziej starannie -
w sali jogi lub w domu, na macie, siadając wygodnie z prostym kręgosłupem
i zamkniętymi oczami. Staram się odnaleźć moją wewnętrzną szczęśliwość.
Czasami jest jednak bardzo schowana.
To będzie moje postanowienie noworoczne: częściej wyruszać na poszukiwanie
santoszy. I kontemplować choćby jej nieśmiały zarys.

Ahimsa

Ahimsa: niekrzywdzenia, niestosowanie przemocy.
Jedna z zasad moralnych (jama), opisana w Jogasutrach Patandżalego.
Jeśli chodzi o tę fizyczną przemoc – skierowaną do innych osób
– to, umówmy się, powstrzymywanie się od niej nie jest specjalnie trudne.
Wegetarianizm jest dość prosty (choć misie Haribo czasem wiodą mnie
na pokuszenie...). Niewdawanie się w bójki - w pewnym wieku staje się normalne.
Niebicie dzieci to też jest łatwe. Niekrzywdzenie psychiczne wymaga
większej czujności moralnej – i o tym kiedyś napiszę, ale nie dzisiaj.
Dziś chciałam o niekrzywdzeniu własnego ciała. Głodówki i przejadanie się.
Nikotyna i inne używki. Katowanie wyczerpującym sportem, bolesne zabiegi
dla urody czy po prostu niefajne komentarze (choćby w myślach) kierowane,
do własnego ciała – za duże to, za małe tamto...
Wszystkie te rzeczy mam na sumieniu. Także, co tu ukrywać, w czasie zajęć jogi
używałam nieraz przemocy fizycznej. Ahimsa wobec samego siebie jest bardzo
trudna. Wiem, że powinnam swoje ciało traktować z czułością i z respektem.
Nie wchodzić na siłę do asany, która mi kompletnie nie wychodzi, jest mi
w niej niewygodnie i nie mogę w niej znaleźć równowagi.
A gdy zaczynam sapać ze zmęczenia i zaciskam zęby z bólu, marząc o tym,
by nauczyciel już przeszedł do kolejnej asany, także powinnam wyluzować.
Docierało to do mnie powoli, bo przez długi czas byłam jednak dość ambitna
i wstydziłam się odpoczywać, gdy inni bez problemu wyginali swoje ciało
i trwali tak minuta za minutą. Punkt zwrotny nastąpił na kursie nauczycielskim.
Jak mam innych uczyć ahimsy, kiedy sama czasem bez szacunku traktuję siebie
i ograniczenia swojego ciała? Z drugiej strony jak odróżnić ahimsę od gnuśności?
Czasem może mi po prostu brakować tapas – zaangażowania w to co robię.
I dlatego wychodzę z asany. Nie z powodu ahimsy ale z lenistwa.
Czasem trudno jest znaleźć granicę. Ale tak to z granicami bywa.
Świadome życie polega na nieustannym szukaniu równowagi.
Znalezieniu złotego środka – między „za mało”, a „aż nadto”.
Nie ma gotowych odpowiedzi, sprawdzonych formułek,
jeśli chodzi o najważniejsze kwestie w naszym życiu.
Zresztą jeśli chodzi o te mniejsze też nie. Cóż, nikt nie obiecywał,
że będzie lekko... Jeśli chodzi o ahimsę w czasie sesji jogi, lubię zasadę,
że jeśli jest mi bardzo niewygodnie w jakiejś asanie, robię biorę jeszcze wdech
i wydech. Ból, dyskomfort, zmęczenie nie przechodzi? Trzeba odpuścić.
Wrzucenie na luz to czasem intensywniejsza praktyka niż trwanie na siłę
w pozycji. Albo kontynuowanie innej sytuacji, która jest trudna do zniesienia.

Sylwester

Postanowienia noworoczne...
Hm. Ja nie mogę jakoś żadnego wymyśleć.
A jeśli wam się udało jakieś sformułować,
życzę wam, żebyście przy nich wytrwali.
Albo zamienili na jeszcze lepsze, jeśli nadarzy się okazja.
I udanego sylwestra też wam życzę :).

Po Świętach

Po przerwie w praktyce (moja trwała 3 dni),
czas chyba wrócić do jogi. Pozycja na dzisiaj: salabhasana...

... pozycja świerszcza. Leżymy na brzuchu. Czoło na macie. Ręce wzdłuż tułowia.
Wnętrza dłoni patrzą na niebo. Nogi blisko siebie. Wydech.
Wdech - unosimy głowę, ramiona, klatkę piersiową, ręce i nogi.
Długi kręgosłup. mocne nogi, mocne pośladki i... delikatny masaż organów
wewnętrznych - poprawia trawienie. A to chyba się przyda po tych wszystkich
makowcach i pierogach... I nie zapomnijcie o oddechu,
świerszcza fajnie jest usłyszeć :)
Do jutra.