Byłam w ósmym miesiącu ciąży, kiedy spotkałam dawno niewidzianego kolegę. Wtedy, gdy go jeszcze widywałam, w ciąży jeszcze nie byłam, ani nie planowałam być. Ale kiedy już byłam, zmieniła ona moje życie całkiem mocno. I zmieniła też moje ciało - tak mi się przynajmniej wydawało. Więc kiedy Grzegorz spytał, co słychać, spojrzałam w dół na mój brzuch i odpowiedziałam, że widać.
- Co widać? Masz nowe buty? - spytał Grzegorz. Okazało się, że na serio. Nie zauważył. Ciąży.
- Ile centymetrów ma przeciętny penis? - spytałam profesora. Robiłam research do artykułu. W czasach, kiedy pisałam więcej o seksie niż o jodze. Profesor, medialny autorytet, z dużym… poczuciem odpowiedzialności obywatelskiej, podał mi liczbę.
- Nieoficjalnie - dodał z niewinnym uśmiechem. - Proszę odjąć od tego dwa centymetry przed publikacją. Podniesie pani poczucie własnej wartości tysiącom facetów. Milionom.
- Nie chodzi o to, żebyśmy wygrali wojnę, tylko żeby się skończyła - mówi Lawson w filmie „Kapitan Marvel”. Tak, chodzę na takie filmy. Z dziećmi. Ale też dlatego, że lubię. Jestem ich ciekawa, wiele można się nauczyć z amerykańskiej popkultury. O Ameryce, o kulturze, o ludziach z pokolenia X, Y czy Z (to naprawdę koniec alfabetu?), o momencie, w jakim znalazł się świat. No i o momencie, w którym ja się znalazłam.
Żeby spalić jednego pączka, trzeba szybko zjeść 30 pączków. Albo biegać 30 minut. Albo sześć godzin leżeć na kanapie i oglądać tv. Tak wyczytałam w mediach w czwartek. Szczerze? Wolę biegać bez pączka w brzuchu.