Tej asany się boję, pomyślałam wczoraj, wracając ze szpitala. Przez park, most, starówkę. W kinie Rejs był akurat „Pavarotti”. Spontanicznie kupiłam bilet. Druga żona mistrza, Nicoletta, wkrótce potem, jak zaczęła oficjalnie się spotykać z Luciano, dowiedziała się, że choruje na stwardnienie rozsiane. Chciała odejść. Maestro jej nie pozwolił.
Z osobą, która ma zdrowe poczucie własnej wartości, czuję się bezpiecznie. Wiem, że nic mi przy niej nie grozi. Nawet jeśli tą osobą jest koń. Latający koń. A co dopiero człowiek.
Jeden krok naprzód. Jedna asana na raz. Tyle na razie wystarczy.
Kiedy mam odmienny od szczęśliwego stan świadomości, tak właśnie działam. One breath at time, jak poucza Kino MacGregor. #onedaydaily - jeden dzień dziennie.
Praktyka jogi jest jak termometr. Albo jak krótkoterminowa prognoza pogody. Wchodzimy na matę (patrzymy na termometr) i już wiemy, jak jest z pogodą. Ja już wiem tak najpóźniej przy 6 powitaniu słońca. Czy ciało współpracuje. Czy jest mi wygodnie. Czy mięśnie są miękkie, a bandhy silne. Jeśli nie, to zbicie termometru niewiele pomoże, ani odwrócenie od niego wzroku. Szaruga. Deszcz. Zimno.