To był najdłuższy luty w moim życiu. Zaczął się od śmierci, kończy hinduskim comfort food na wynos. Jedna porcja.
Comfort się przyda, bo duży dyskomfort powoduje rozsypka ciała na części pierwsze i rozsypka w głowie. Tak jakby ktoś mi zepsuł misternie ułożone puzzle 10000 sztuk. Wszystko się zepsuło, wszystko pomieszało, a kilka puzzli zginęło.
„Jeżeli chcecie mi pomóc, dajcie mi to, czego potrzebuję, a nie to, czego wy potrzebujecie” - powiedział mój mąż dzień przed śmiercią. Dałam mu to, czego potrzebował. Wtedy. Bo wiedziałam, czego potrzebował. Wtedy. Ale jeszcze tydzień temu miałam wątpliwości.
Czy chcesz przetestować nową wersję Facebooka? Nie, nie chcę. Albo dobra, chcę. Naciskam „ok”, ale po kilku minutach się wycofuję. Poddaję się przy pierwszej próbie wyszukania funkcji, którą w starej wersji wykonywałam na autopilocie.
Zmiany są straszne.